Leveraged buyout (LBO), po polsku: wykup lewarowany, to przejęcie spółki poprzez zakup pakietu kontrolnego jej akcji przy zastosowaniu dźwigni, tj. ze wspomaganiem finansowym. Oznacza nabycie jednostki, gdy to dług, a nie środki własne, jest głównym źródłem finansowania transakcji. Zabezpieczeniem kredytu jest zastaw na akcjach przejmowanej spółki.
Przedmiotem wykupu lewarowanego może być każda spółka, niezależnie od tego, w jakim sektorze operuje, czy jest publiczna czy prywatna, notowana na giełdzie czy nie. Spółka powinna być w stabilnej kondycji finansowej, z niskim zadłużeniem, ale jednocześnie niedoszacowana. Inwestorzy decydujący się na przeprowadzenie wykupu lewarowanego danej spółki wierzą w jej ukryty potencjał. Jednocześnie dobrze, jeśli spółka dysponuje jakimś majątkiem, np. nieruchomościami czy maszynami produkcyjnymi, gdyż mogą one stanowić dla banku dodatkowe zabezpieczenie kredytu.
Spółki przejmowane poprzez wykup lewarowany traktowane są zwykle czysto w kategoriach inwestycji. Dlatego nadrzędnym celem inwestorów jest zwiększenie wartości spółki poprzez jej restrukturyzację i sprzedaż z zyskiem.
Pierwszym etapem wykupu lewarowanego jest powołanie tzw. wehikułu inwestycyjnego. To spółka powołana wyłącznie w celu dokonania transakcji leveraged buyout. To ona otrzymuje kredyt bankowy, to w nią inwestorzy inwestują wkład własny. Wehikuł inwestycyjny zakupuje spółkę (tzw. „spółkę celu”), a następnie oba podmioty przeprowadzają fuzję. Dzięki takiemu zabiegowi obowiązek obsługi kredytu bankowego zaciągniętego na cel zakupu lewarowanego przechodzi na spółkę przejmowaną.
Transakcją zbliżoną do leveraged buyout jest management buyout, czyli wykup menedżerski. Różni się on od LBO między innymi tym, że stroną wykupującą pakiet kontrolny jest grupa menedżerów z wewnątrz, a nie z zewnątrz spółki.